αλείπται ή αλείπτες

Έτσι ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες όσους ασχολούνταν με το άλειμμα των αθλητών με λάδι, σκοπός του οποίου ήταν να κάνει τα σώματά τους πιο ευλύγιστα και ευκίνητα. Μετά το λάδι έριχναν πάνω τους και ψιλή σκόνη ή άμμο. Η εργασία αυτή γινόταν πριν και μετά τον αγώνα, σε ιδιαίτερο μέρος της παλαίστρας, που ονομαζόταν αλειπτήριον. Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή πριν τον αγώνα, στόχος ήταν η προετοιμασία του αθλητή και το άλειμμα λεγόταν προπαρασκευαστική τρίψη, ενώ στη δεύτερη, μετά τον αγώνα, η διαδικασία αποσκοπούσε στην ανάκτηση των δυνάμεων του αθλητή και λεγόταν αποθεραπεία. Στη διάρκεια της αποθεραπείας, οι α. έλουζαν τους αθλητές και τους καθάριζαν από τις σκόνες, το λάδι και τον ιδρώτα με τη βοήθεια μιας ειδικής ξύστρας, της στλεγγίδας. Για τις εντριβές και τις επαλείψεις αυτές χρειαζόταν μια συγκεκριμένη τεχνική με την οποία οι α. κατάφερναν να ανοίγουν τους πόρους του δέρματος και να επιβάλλουν στους αθλητές τις κατάλληλες αναπνευστικές κινήσεις. Είχαν επομένως γνώσεις υγιεινής και, επειδή παρακολουθούσαν συνεχώς τους αθλητές, μετατράπηκαν με τον καιρό σε ιατρικούς τους συμβούλους, καθορίζοντας τη διατροφή τους, τη δίαιτά τους κλπ. Έτσι επικράτησε η εξομοίωσή τους με τους γιατρούς και ονομάστηκαν μάλιστα και ιατρολείπται. Η διαφορά τους από τους γιατρούς ήταν, σύμφωνα με τον Κικέρωνα και άλλους αρχαίους φιλοσόφους, ότι οι α. ασχολούνταν μόνο με το εξωτερικό μέρος του σώματος (καλή όψη, χρώμα και ρώμη), ενώ η ιατρική έχει σκοπό το βάθος της υγείας. Στη ρωμαϊκή εποχή, α. ονομάζονταν και οι δούλοι που περιποιούνταν τους κυρίους τους με μυρωδικά και έλαια ή ακόμα και οι ειδικοί υπηρέτες των λουτρών, στα αυτοκρατορικά ανάκτορα. Αργότερα επικράτησε να λέγονται έτσι οι απλοί υπάλληλοι των δημοσίων λουτρών. Πολλές φορές, τη δουλειά αυτή έκαναν και γυναίκες.